“เป็นนักรบ ย่อมมีบาดแผล” นั่นเป็นเรื่องธรรมดา แต่บางคนบอกว่า ฉันไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นนักรบ ฉันเกิดมาเพื่อเป็นคนธรรมดาที่ไม่ได้อยากมีบาดแผลอะไรนั่นเลย!!
แต่จะปฏิเสธได้หรือไม่ ถ้าความเจ็บปวดมันเข้ามาปะทะแบบไม่ทันตั้งตัว เอาเข้าจริงแม้แต่รอยยุงกัด รอยสิวบนหน้า เรายังไม่อยากให้มี แล้วนับประสาอะไรบาดแผลที่ใจเราจะอยากให้เกิด แต่หากมันห้ามกันไม่ได้ นอกจากความบอบช้ำ อะไรบ้างที่เราจะได้กลับมาจากบาดแผลเหล่านั้น เป็นคำถามที่น่าคิด
ไม่ว่าบาดแผลนั้นจะใหญ่หรือเล็ก จะสดหรือเก่า แล้วจะเกิดจากสาเหตุอะไรก็ตาม สุดท้ายมันก็ฝากร่องรอยไว้ให้เราเสมอ นึกทีไรก็แปล๊บในใจทุกที นั่นก็อาจจะบอกได้ว่า มันคงสำคัญกับชีวิตเรามากจริงๆ แต่หากนึกแล้วไม่รู้สึกอะไร เวลาก็อาจเป็นยาที่ช่วยรักษาได้บ้างแล้ว
ความขมขื่นฝืนใจที่ต้องก้าวข้ามความบอบช้ำจะกินเวลานานเท่าไหร่ ไม่มีใครตอบได้ แต่สิ่งที่พอจะเดาได้ นั่นคือการสังเกตตัวเอง และควบคุมจิตใจไม่ให้หล่นปลิวไปไหนอีก เพราะเรารู้ดีเหลือเกินว่า ความเจ็บช้ำหากเกิดขึ้นแล้ว ไม่ต่างอะไรกับใบไม้ที่ร่วงหล่นแบบไร้จุดหมาย จะปลิวไปไหนก็ไร้ทิศทางสิ้นดี ยิ่งนานวันใบก็กรอบเปราะบาง จนสุดท้ายไม่เหลืออะไรไว้ให้เห็น นั่นอาจหมายความได้ว่า ไม่มีความรู้สึกที่เหลือต่อสิ่งนั้นอีกแล้ว
หากความผิดหวังก่อให้เกิดความบอบช้ำที่เกินเยียวยา การรักษาหัวใจที่ดีที่สุด น่าจะต้องยกให้ความแข็งแกร่งที่ตัวเรางัดมาต้านทานอารมรณ์ลบๆเหล่านั้นให้ได้ การจมปรักบนซากที่พัง ไม่เกิดผลดีอะไรกับใจเราได้เลย ลองกล้าแหย่ขาออกมาจากจุดนั้น แล้วก้าวออกมาทีละนิดเท่าที่แรงจะไหว วันหนึ่งเมื่อไกลออกมามาก ถึงเวลาที่ต้องหันหลังกลับไปดู ก็จะรู้สึกได้ว่า ความแกร่งที่เกิดขึ้นกับเราเมื่อไหร่ไม่รู้ มันแกร่งกว่าวันนั้นมากจริงๆ
ในความเจ็บช้ำที่ว่ามานี้ นอกจากน้ำตาเราได้อะไรจากมันอีกบ้าง
- สิ่งที่ชัดที่สุดเราคงได้บทเรียนในสิ่งนั้น
- เรารู้ว่าอะไรที่ทำให้เราเจ็บ เราจะไม่เข้าไปหามันอีก
- โอกาสดีๆน่าเกิดขึ้นอีก กับสิ่งที่เรากล้าไว้ใจ
- เจ็บแล้วต้องจำให้มากๆ
- ไม่มีใครเกิดมาแล้วไม่เคยล้ม
- รักตัวเองมากกว่าเดิมไม่รู้เท่าไหร่
- เราเริ่มเห็นคนรอบตัวว่า พวกเขารักเรามาก
- มันทำให้เราแยกแยะได้ว่า เราควรโฟกัสอะไรให้สำคัญ
- ความเจ็บปวดมักเป็นจุดเริ่มต้นอะไรใหม่เสมอ
- อยากให้เป็นเหมือนเดิม ต้องสร้างความไว้ใจขึ้นมาใหม่ เป็นเรื่องที่ยาก
- เรียนรู้ลิมิตในตัวเราเอง อันไหนรับได้ อันไหนรับไม่ได้
- เรียนรู้จุดแตกหักของตัวเอง
- เรียนรู้การแก้ปัญหาของตัวเอง
- มันทำให้เราสงบและมีสติ
- ให้เวลารักษา หายแล้วจะแกร่งขึ้นกว่าเดิมมาก
- ซ้ำสองต้องมีเสมอ แค่ระวังอย่าเอาตัวเองไปเสี่ยง
เจ็บปวดเท่าไหร่ถึงจะได้รู้สึกเยอะขนาดนี้ มันไม่มีอะไรบอกได้
หัวใจที่อ่อนแอต่างหาก ที่รู้สึกได้เยอะขนาดนี้
อยากดีขึ้น คงต้องลุกขึ้นยืนให้เร็ว
คนเราไม่ได้เจ็บกันทุกวัน วันหายต้องมี ก็อีกไม่นานนี้แหละ
เอาเป็นว่าถ้ากำลังเจ็บ ก็ขอให้การเจ็บครั้งนี้สมควรค่าแก่การสร้างความหมายใหม่ๆให้ชีวิตของคุณ แล้วพอถึงเวลาที่หาย เวลานั้นคุณจะแกร่งขึ้นกว่าเดิม 🙂
